Om een inkijk te geven in onze wereld, wie we zijn en waar we tegenaan lopen, schrijven we maandelijks een blog. Deze maand facilitator Irène van Doesburg die ons in haar blog meeneemt in de lessen die zij haalt uit een nieuwe opleiding.
Wil je weten wat ze leerde en hoe dit haar een (nog) betere facilitator maakt? Lees dan even verder.
Zo zeg, wat heb ik uitgekeken naar deze zomer. Het zonnetje schijnt en de overheid bouwt in snel tempo de coronaregels af. Ik hoorde dat de mondkapjes af mogen, yes! En de vaccinatie prik zit al in de arm, dus kom maar op met het tripje naar Italië.
Daarnaast heb ik enorm veel zin in live meetings en werken met grote groepen mensen. Ik heb de energie en creativiteit van deze enorm processen gemist. Het gevoel dat je samen verder komt dan in je eentje. Lachen om non-verbale signalen die je via het beeldscherm vaak minder intensief ervaart. Op nieuwe ideeën komen doordat de ander wat roept en weer een ander daar direct overheen weer wat anders roept. Spontaniteit en levendigheid.
De afgelopen periode heb ik echter zeker niet stil gezeten. Om een brede kijk te houden op groepsprocessen ben ik in februari gestart met de opleiding Transactionele Analyse (TA). Mijn achtergrond in het systemisch werk, geeft mij al een stevige en grondige basis van mijn werk als facilitator. Daarnaast leek het me ook slim om me, in deze periode, verder te ontwikkelen in procesbegeleiding. Bovendien ben ik gek op leren, boeken lezen, trainingen volgen dus was het, naast een investering in het werk, ook een cadeau.
Eén van de eerste dingen die ik leerde was dat je gebruik kunt maken van de kennis dat elk mens een andere ‘bedrading’ heeft. Eenieder heeft bewuste en onbewuste manieren om zich door het leven te slaan. Zo onderscheidt men mensen die denken, mensen die voelen en mensen die doen als eerste ‘ingang’ voor de aanpak van problemen. Dat wil niet zeggen dat je als denker niet ook voelt en doet, maar meestal begint de denker met denken. De voeler met voelen en de doener met doen. En dan komt de rest er natuurlijk wel achteraan. De kunst is om je hiervan bewust te worden en ook meer toegang tot de andere minder dominante kanten te krijgen. Dat je wat losser met de dingen kunt omgaan.
Deze opgedane kennis neem ik meteen mee in mijn faciliteerwerk. Bij het stellen van vragen zorg ik vanaf nu voor afwisseling van type/soort vragen. Wat zijn de eerste gedachten die bij je opkomen? Welke stappen moeten gezet worden? Of je stelt een vrolijke vraag met hopelijk vrolijke antwoorden (voor het voelen). En als je ze alle drie wilt samenvoegen bijvoorbeeld: hoe ervaar je dit voorstel?
Naast dat ik ze meeneem naar mijn werk, vroeg ik me uiteraard af: wat doe ikzelf als eerste? Na lang nadenken… je vat hem al 😉 Eerst denken, dan doen en vervolgens voelen wat dit betekent voor mij en de anderen. Door het systemische werk heb ik de ingang van het voelen ook echt te pakken gekregen en een doener ben ik altijd geweest. Maar toch: diep van binnen als eerste nadenken over planning, timing, voorbereiding en processtappen met goede startvragen.
Het hele coronagebeuren heeft me wel danig heen en weer geschud, merk ik. Na het vele denken en intensieve (online) werken. Het is voor mij tijd voor veel voelen. Voel ik nu. Het is tijd voor ontspanning en blij zijn met het heerlijke weer. Blij zijn met wat je hebt en wat je kunt. Uitrusten, bijkomen. Ik zet zo mijn zonnebril op en ga vanmiddag zwemmen. Wat een tijd is het geweest!
Ben je na dit verhaal getriggerd om echt met je team op zoek te gaan naar wat er speelt en daar aan de hand van systemische werkvormen (organisatie opstellingen) mee aan de slag te gaan? Speciaals voor teams die steeds opnieuw tegen dezelfde dingen aan lopen en waarbij het niet lukt om het anders te gaan doen ontwikkelde Youfacilitate de workshop DIEPTE IN BEELD. Klik hier voor meer informatie.